බැංකුවල වගේම ගොඩක් ආයතන වල සිරිතක්නේ හැම අවුරුද්දක් අවසානයේම Year End Party එකක් දාන එක. ඉතින් ඔන්න වයිෆෙගේ ඔෆිස් එකෙත් year end party එක ගජරාමෙට ලෑස්ති වුණා. මගේ ඔෆිස් එකේ පාටියත් ඒ අතරෙම තිබ්බා. මගේ ඔෆිස් එකේ ඉන්න කීප දෙනෙක් වුණාට වයිෆ්ගේ ඔෆිස් එක මාකටින් ටීම්ස් ඉන්න නිසා 50ක් 60ක් වගේ සෙනඟක් ඉන්න පාටියක්. ඒ නිසාම ඒක ලොකුවට ලෑස්ති කළා. පිටකෝට්ටේ තියෙන බොහොම ප්‍රසිද්ධ හෝල් එකක තමයි මේක ලෑස්ති කළේ. සාමාන්‍යයෙන් ප්‍රබෝදී පාටියකට යනකොට මම එයාව සැලෝන් එකට එක්ක ගිහින් එතනින් පාටිය තියෙන තැනට ගෙනිහින් දාල රෑට ගිහින් ආයෙත් එක්ක එනවා. කොහොම හරි පාටියට යන්න වයිෆ්ව ඇඳුම් සපත්තු ගන්න එක්ක ගිහිල්ලා ඒ වැඩත් ඉවර කරගත්තා. පාටිය දවසේ සැලෝන් එකට යන වෙලාවේ මට වයිෆ් කිව්වා "ඔයා මාව දාල ගෙදර යන්න. රජිත මාතර ඉඳන් එනගමන් මාව අරන් යන්නම් කිව්වා. සමහරවිට මට එයා එක්කම රෑටත් එන්න පුලුවන් වෙයි." මම ඇහුවා ඒ මොකෝ හදිස්සියේම කියලා. "නැ නෑ.. එයත් එන්නේ මේ පැත්තෙන්මනේ. ඉතින් මම සැලෝන් එක තියෙන තැන කිව්වම එයාමයි කිව්වේ හස්බන්ව රස්තියාදු කරන්න ඕනේ නෑනේ.. මගෙත් එක්ක යන්න පුලුවන්න්නේ කියලා". එකම බැංකුවේ නිසා වයිෆ්ට කලින්ම මම රජිතව දන්නවා. අනික දෙන්නා හොඳ යාලුවෝ කියලත් මම දන්නවා. මටත් ලේසියි. රස්තියාදු වෙන්න ඕනේ නෑනේ. මමත් ඉතින් හා කියලා වයිෆ්ව සැලෝන් එකට දාල රජිත එනකල් හිටියා. ටික වෙලාවකින් කලු පාට ඩිෆෙන්ඩර් එකක් ඇවිල්ලා මගේ වාහනේට පිටිපස්සෙන් නැවැත්තුවා. ඒකෙන් බැහැලා ආවේ රජිතයා. "ආ මචං උඹ මෙතනද? මම හිතුවා යන්න ඇති කියලා." රජිත මගේ වාහනේ දොර ලඟට ඇවිත් කිව්වා.. "නෑ නෑ උඹ පරක්කු වෙයිද දන්නේ නෑනේ බං ඒකයි මම හිටියේ"මම උත්තර දුන්නා.. ඔහොම මමයි රජිතයි කතා කර කර ඉද්දී වයිෆ් ඇඳගෙන ඉවර වෙලා එලියට ආවා.. ඒක රතුපාට අත්නැති කලවා ගාවට විතරක් දිග ගවුමක්. උඩින් තන් දෙක ලාවට පේනවා. වාඩිවුණාම ශුවර් බෝක්කුවත් එළියේ. දැන් ඉතින් මක් කරන්නද? සාරි අඳින්න කියන්නයෑ. "මේ බබා. ඔයා එහෙනම් ගෙදර යන්න. දැන් පරක්කුත් වෙලා. අපි මෙහෙම්ම යන්නම් නේද?" වයිෆ් ඇහුවා. රජිත මට යන්නම් කියලා ගිහින් ඩිෆෙන්ඩරේට නැග්ගා. ඒක කලුපාට ෆුල් ටින්ටඩ් වාහනයක්. වයිෆුත් ගිහින් ඉස්සරහෙන් නැග්ගා. ඒ නගිද්දිත් පාරට බාගෙට පුක එළියේ. කලුවර නිසා මොකෙක්ටවත් පේන්න නැතුව ඇති. මම එහෙම්ම ගෙදර ගියා.
වෙලාව රෑ 10.30යි. මම ප්‍රබෝදීට මැසේජ් එකක් දැම්මා. "පැටියෝ. කීයටද එන්නේ?" විනාඩි 2කින් රිප්ලයි එක ආවා. "තාම පාටිය යනවා බබා. 12වත් වෙයි ඉවර වෙද්දී. ඔයා නිදාගන්න. මම පිටත් වෙනකොට කෝල් එකක් දෙන්නම්".. මට මීට කලින් මෙහෙම හිතිලම නෑ. ඒත් හදිසියේ රජිත එක්ක යන එන එකයි, කවදාවත් නැතුව අමුතුම ගවුමක් ඇඳපු එකයි. රෑ 12 වෙනකල් පාටියේ ඉන්න වෙනවා කියන එකයි මට ඇල්ලුවෙම නෑ. මගේ පරණ හොඳම යාලුවෙකුත් මේ පාටියේම හිටියා. මම දැක්ක ෆේස්බුක් එකෙත් ෆොටෝ එහෙම දාල තිබ්බ ඌ පාටියේ. මම කෝකටත් කියලා ඌට කෝල් එකක් දුන්නා. ඌ තමයි අපේ වෙඩිමේ බෙස්ට්මන්. "මචං සුමියා.. මේ පාටිය තාම යනවද බං? ගෑණි ෆෝන් එක අන්සර් කරන්නේ නෑ ඒකයි ගත්තේ උඹට" මම ඌට පොඩි පචයක් ගැහුවා.. "ආ ගෑණිනම් බං දැන් විනාඩි 10කට විතර කලින් උඹ ඉක්මනින් එන්න කිව්ව, බලන් ඉන්නවා ඇති යන්න ඕනේ කියලා එන්න පිටත් වුණා. දැන් එනවා ඇති මග. රජ්ජා එක්ක ආවේ. ඌ තනියම නිසා හසියත් ආව" කියලා කිව්වා. දැන් නම් මගේ සැකේ තවත් වැඩියි. 12 වෙනකල් ඉන්නවා කිව්ව ගෑණි විනාඩි 10කට විතර කලින් පාටියෙන් ගිහින්. මම ආයේ ගත්තා කෝල් එකක් ගෑණිට. රින්ග්ස් ගියාට ඉස්සුවේ නෑ. තව දෙපාරක් ට්‍රයි කළා. හරිගියේ නෑ. මට මතක් වුණා App එක. ටක්ගලා ඒකෙන් බැලුව ලොකේශන් කොහෙද කියලා. එයාගේ ලොකේශන් මහරගම පැත්තට යනවා. මම ඉක්මනින් වාහනේ අරන් ලොකේශන් එක පස්සෙ යන්න ගත්තා. ඒක ගිහින් නතර වුණේ මහරගම අතුරු පාරක. ඒකෙ රජිතගේ ඩිෆෙන්ඩරේ නවත්තලා තිබ්බා තාප්පයක් ගාව. මම වාහනේ පොඩ්ඩක් එහයින් නවත්තලා පයින් ගිය ඩිෆෙන්ඩරෙ ගාවට. ඇතුලේ කවුරුත් නෑ. මම ආයෙත් ගෑණිට කෝල් එකක් ගත්තා. ඩිෆෙන්ඩරේ පිටිපස්සේ සීට් එකෙන් ෆෝන් එකේ ලයිට් එක පත්තු වුණා. ඒ කියන්නේ ඒක මේක ඇතුලේ. මම මගේ ෆෝන් එකේ ලයිට් එක ගහලා ජීප් එක ඇතුලේ බැලුවා. ගැනිගේ ෆෝන් එක විතරක් නෙමෙයි ගවුමත් පිටිපස්සේ සීට් එක උඩ. ඒ විතරක් නෙමෙයි බ්‍රා එකයි පෑන්ටියයිත් ඒක ඇතුලේ. ජිප් එක නවත්තලා තිබ්බ තැන ගෙදර උඩ තට්ටුවේ ලයිට් දාල. යකඩ පඩි පෙළකින් උඩට පිටින් යන්න තියෙන්නේ. ගෙට්ටුවත් ඇරලා. ඇතුලේ මෝටර්බයික් තුනක් නවත්තලා තිබ්බා. මම කෝකටත් කියලා හිමින් හිමින් උඩට නැග්ගා.
ලයික් කමෙන්ට් දන්න යාලුවන්ව මෙන්ශන් කරන්න
0 Comments